Busreis ‘the whole experience’

Als je op reis gaat moet je er aan geloven, het is niet allemaal relaxen, pracht en praal. Je wilt de cultuur, de mensen en de gebruiken ondergaan. Een stukje van ‘the whole experience’:

Bedenk je één van de hoofdwegen van Panama: van David (voor Panama grote stad aan de Stille oceaan) naar Almirante (havenplaats aan de Caribische kust), zie het als de A12 van Nederland. En die moesten wij hebben om uiteindelijk de eilanden bij Bocas del Toro te bereiken…

Op het busstation van David mochten we in een busje instappen, euh ik bedoel klimmen over benen, tassen, dozen en plantjes heen. Geert helemaal voorin, ik daarachter, amper 1 stoel pp. Ik had Puck én Zoey op schoot, want er mochten geen kinderen helemaal voorin op schoot. Onze backpacks werden boven op de bus gebonden, incl 4 zakken aardappelen à 45 kilo en de maand boodschappen van alle families in de bus (respect voor de buschauffeur die alles bovenop tilde, een arbo-wet kennen ze hier niet)…. en toen zaten we, gezellig, met 30 volwassenen, waarvan 20 met ernstig overgewicht, en 4 kleine kinderen incl die van ons in de bus. Oh ja en één wat ouder dametje die in haar eentje 2 stoelen bezet hield, ‘want daar had ze voor betaald en haar plantjes moesten op de stoel naast haar’. Ik was 20x voor haar opgestaan als zij een plekje nodig had gehad, maar zij was echt niet van plan om mij met Puck en Zoey wat meer ruimte te geven… enfin… En dan zaten we niet in een grote bus, nee, een klein gezellig busje, met stoelen voor 16 volwassenen (maar ze toveren overal zitjes vandaan, om ook de gangpaden op te vullen). En daar gingen we, enigszins opgevouwen in een ongemakkelijke houding met 2 kinderen op schoot, op weg naar het noorden.

Hoopvol dacht Ik nog dat het gemiddeld wel met 60 km/h zou gaan en dat we er in 3uurtjes zouden zijn… na een uurtje sliep nl mijn linker bil en was Zoey in slaap gevallen in een ietwat onhandige houding, waardoor m’n rechterarm wat raar gedraaid zat… even volhouden nog… maar toen verdween ineens het asfalt en kwamen er nog meer kuilen in de weg, reken daarbij één volgepakte bus, met 20 x overgewicht en bovenop ook nog al die bepakking… dat gaat niet heel hard berg-op… op een gegeven moment reden we nog stapvoets en dacht ik eigenlijk dat iedereen uit zou moeten stappen. Maar we tuften omhoog en het uitzicht en de omgeving waren werkelijk prachtig! Overal groen, palmen, bananenpalmen (Chiquita productie is hier) en mangobomen. Na een korte stop, waarbij de meeste Panamezen naar het gefrituurde voedsel liepen wat er te koop was (ach ja, we gingen toch al niet hard en wat kilo’tjes erbij kan ook nog wel) stapten we weer in. De opstelling was echter wat aangepast en ik werd naast een Panamese meneer gezet met een grote tas op schoot, daar bovenop zou Zoey dan maar moeten zitten en Puck bij mij op schoot. Dat vond ik te ver gaan, ook voor die meneer, dus Zoey bij mij op schoot en Puck ging heel stoer in het gangpad staan, ze kon toch niet omvallen, want ze stond volgepakt en we gingen ongeveer 20km/h. Toen we bijna bij de Caribische kust waren stapten er wat mensen uit en kon Geert verplaatsen naar ons en kon Puck op schoot nemen… dat was fijn, en allemaal wat relaxter… totdat 10 minuten later Puck ineens overgeeft over zichzelf en Geert heen, blijkbaar was ze misselijk geworden van het gehobbel en alle bochten. Arme, maar stoere Puck, veegde even haar mond af, en ging verder met lekker uit het raam kijken naar alles wat ze zag, alleen ze vond nu wel dat ‘Papa vies was en stonk’ maar goed… We tuften verder… en na 4 enerverende uren in de bus kwamen we aan in Almirante, daar deden Puck en Geert eerst maar even schone kleren aan, de rest in een zakje en toen op zoek naar een bootje naar Bocas… even wat frisse zeelucht…

Dat was wel een bustour ‘The whole experience’, en dat voor maar $20,-, een koopje 😉

Ooknoggezien: Bibi beach, Drago beach, David, Almirante, Tijdens het snorkelen: 1 verpleegsterhaai, veel zeesterren, allemaal leuke gekleurde visjes.